"Watjes"

Blog
11 feb 2021
Door Horseman Kristof

Word ik oud? Een watje? Heeft het eindeloos ‘kotzitten’ een kasplantje van mij gemaakt?  Helaas … Ik kan niet anders dan bovenstaande prangende vragen met een ijskoude ‘ja’ beantwoorden. Mijn excuses als ik u daardoor teleurstel. Sorry. Ik heb het lastig met de kou.

Lastig als ik met bevroren handen, sukkel om de twee volgens mij, gelukkige paarden op de sneeuwwitte weide, met water te voorzien. Tweemaal daags ritueel. In de namiddag copy/paste als ik ze bevoorraad met een buffet van maïs, krachtvoer en bergen hooi… Ik heb het lastig om te rijden en te longeren. Ik heb het lastig met koude voeten, vingers, tenen …

Ik heb het lastig als ik met mijn roestige kruiwagen over bevroren paadjes schuifel. Ik heb het lastig … Ja! Ik ben een watje, een kasplant, … ik word oud(er).

Het is koud. Klopt! ‘Dat we dat niet meer gewoon zijn meneer’. Klopt! ‘Dat dat nu al vier dagen op rij is en dat er nog twee ijsdagen en diepvriesnachten aankomen begot.’ Klopt ook! Maar dat paarden ‘watjes’ zijn. Dat ze verkommeren op een weide bij deze temperaturen. Dat het kasplantjes zijn die des winters in hun verwarmde kot moeten blijven, … Klopt niet!

Dank u VRT om dat in uw journaal diets te maken. Fijn dat u de Vlaamse goedbedoelende eenzame wandelaar, fietser, schaatser, langlaufer, … daar met uw journaalitem op heeft gewezen. Voor mij geen nieuws … voor veel andere mensen blijkbaar wel … Lastig.

Ik heb het lastig … niet alleen met de kou. Ik heb het lastig omdat ‘amateursport’ nu al zo lang in de koude en in de wind staat. Af en toe worden we warm gemaakt met een vage belofte of mogen we even opwarmen en stretchen, mogen we even proeven van een gecompliceerde warme toverdrank, gekruid met zoethoudertjes … Helaas, even snel gaat de stekker er uit. Zo krijg je het vastgevroren sportlandschap niet warm gestookt.

Het zoutloze trainen, het doelloos rondjes draaien, … De toverdrank der bubbels … Uiteindelijk blijkt de magie snel uitgewerkt, het warme buikgevoel verdwijnt even vlug als de aerosollen, die ik deze ochtend bij wijze van test de bevroren lucht inblies. Half metertje zichtbaar in de bevroren ochtendstond. Weg.

Uiteindelijk blijft amateursport, u, ik, onze kinderen, onze vrienden, onze trappelende (jonge) paarden, de federaties, de landelijke rijverenigingen  en ponyclubs in de kou staan. Tegenwind. Ondertussen elf lange, ijskoude maanden lang.

Hoe lastig bevroren, vingers, tenen en bij uitbreiding handen en voeten ook zijn, het is niks in vergelijking met de koelcel waarin men de amateursport heeft gedropt. Kunt u daar ook eens een item aan wijden VRT?

Dat zou pas hartverwarmend zijn, want onze club-, sport, en recreatieve verenigingsharten liggen nu al elf maanden te bevriezen. Nog twee dagen klappertanden en de koudegolf behoort tot de geschiedenis. Hoe lang nog vooraleer een ‘wedstrijd’, een kampioenschap een competitie ons in veilige omstandigheden, nog eens warm kan maken? Nog eens een onderkoelde lente zou weleens nefast kunnen zijn voor een warme toekomst van het sportfederatielandschap en bij uitbreiding een sportieve, warme en gezonde maatschappij.

Dank u. Namens alle amateursporters die een warm deken kunnen gebruiken.

Bron: 
Tekst Kris Van Steen