Column: "Sorry Erika!"

Sorry! Ik heb mijn pas geleverde trui weggegooid. Ongeopend! Met een welgemikte worp respectloos de vuilbak in. Ik had ze veel liever nog, met een keiharde wreeftrap de lucht in gesjot. Vlieg(h)e(n)! Hoog in de lucht. Weg met die trui begot!

Ik wil niet stoppen met zeuren Erika! Niet nu … Niet nu er paarden sterven in Valencia. Nu de koorts stijgt in Doha. Niet nu als een nieuwe vijand, ongrijpbaar en onzichtbaar ook onze paarden en pony’s komt bedreigen.

Was het al niet erg genoeg dat corona dat met onze ouders, onze vrienden, onze naasten deed? Dat het ons leven overhoop haalde? Dat lockdown, na lockdown volgde Erika?

Dat ik verdomme een witte trui kocht waarop in grote letters de gevleugelde woorden ‘We moeten stoppen met te veel te zeuren’ prijkte? Waar zat ik met mijn gedachten? Wellicht in het ‘Rijk der Vrijheid’. Afgelopen vrijdag opnieuw uit het zicht verdwenen.  

Ik kocht het ding op de zevende dag, een dag later had ik spijt en vandaag heb ik mijn impulsaankoop met veel overtuiging de vuilbak ingegooid. Weg trui … frustraties helaas niet. Ik wil niet zeuren Erika! Echt niet! ‘Maar dat het allemaal een beetje veel wordt’ … Kan dat misschien ook ergens op een trui Erika?

‘Dat de beelden van de in harnassen hangende paarden verschrikkelijk zijn.’ ‘Dat geen enkel paard zoiets verdient.’ ‘Dat geen enkele mens het verdient om afgezonderd van de mensen die hij of zij lief heeft bang en zonder zuurstof in een ziekenhuisbed te liggen wachten’ … Op wat?

‘Dat levensnoodzakelijk sociaal contact niet meer bestaat.’ ‘Dat onze sport, ons leven, opnieuw bijzonder hard getroffen wordt.’ ‘Dat virussen, klojo’s zijn.’  ‘Dat zeuren niet helpt.’ ‘Dat u er ook niks kunt aan doen’ … Is er nog plaats ergens op uw trui?

Ik wil niet zeuren Erika, maar ik doe het toch. Sorry. Welgemeend want bij alinea zeven krijg ik spijt. Spijt van mijn ondoordachte actie. De trui heeft de worp overleefd … de beschermende folie heeft beschermd. Ik moet niet zeuren Erika.

Ik moet echt niet zeuren. Onze paarden en pony staan veilig in onze eigen bubbel. Daar blijven ze ook de komende dagen. Ik moet niet zeuren. Ik kan nog alle dagen met ze aan de slag, de piste of de natuur in. Ik moet niet zeuren … geen familie of vrienden die kampen met één van beide virussen. Ik moet niet zeuren … schrijf- en communicatiewerk verzekerd immers. Dank u redactie van horseman.be. Dank u LRV. Dank u BWP. Ik moet niet zeuren … Ik kan frustraties en ergernissen van me af schrijven.

Ik moet niet zeuren als ik aan de ruiters/amazones, grooms en paarden denk in Valencia en Doha …

Maar ik mag wel heel erg met ze meeleven en ik kan iedereen die vecht tegen zo’n klojo van een virus alleen maar heel veel sterkte en moed toewensen. Meer kan ik helaas niet doen …

Ter info: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/02/28/erika-vlieghe-oproep/